Van Artsplash tot rennen over straat in het donker

Wekenlang hadden ze met z'n allen geoefend in de gymzaal van de school, en vandaag was het dan eindelijk zover: Artsplash. Kinderen van scholen uit de wijde omgeving kwamen naar Wellington om deel te nemen aan het kunstfestival en hun ouders, opa's, oma's, tantes, ooms, en natuurlijk au pairs, te laten zien waar ze zo hard aan hadden gewerkt. Arianwen en Meesha vertrokken vroeg in de ochtend om samen met de andere kinderen en hun ouders de bus te nemen voor de generale repetitie. Paul, Lewi en ik zouden daarentegen pas later op de middag samen met de trein naar Wellington gaan. Dat gaf mij genoeg tijd en de perfecte gelegenheid om weer eens iets meer aandacht aan mijn uiterlijk te besteden dan de halve-zwerver look waar ik doordeweeks mijn toevlucht tot zocht. Want ja, als je elke dag voor zeven uur opstaat in de kou dan gaan warmte en comfort toch echt wel voor die leuke outfit die eigenlijk net te koud is en ook aanzienlijk minder comfortabel. Maar vandaag was die outfit perfect en met een beetje make-up hier en daar was het plaatje compleet. 

Na een kleine ruzie met Google Maps en de bijbehorende zwerftocht op zoek naar het juiste gebouw, stonden we rond half vijf eindelijk bij de ingang van onze bestemming. Meesha en Arianwen stonden ons al op te wachten en hadden ons snel gevonden. Ook opa en oma, en een vriendin van de familie sloten zich even later bij ons aan en zo was de groep compleet. Terwijl Arianwen samen met de andere kinderen uit haar klas richting het podium vertrok, begonnen wij aan een iets-langer-dan-verwacht zoektocht naar een plek waar we met zeven mensen naast elkaar konden zitten. Na vier keer in en uit gelopen te zijn, zaten we dan eindelijk vol verwachting te kijken naar het spektakel. Honderden kinderen hadden plaatsgenomen op het podium - een soort tribune - en zouden begeleid worden door een jeugd orkest en een band tijdens het zingen van hun liedjes. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik geen idee had wat ik ervan moest verwachten, maar het was echt prachtig. Ze zongen liedjes in Maori, hadden een liedje met gebarentaal, tijdens sommige liedjes waren er dansers op het podium, en tot slot ook nog kinderen die hun zelfgemaakte kostuums mochten laten zien; er was een meisje in een jurk van speelkaarten en één met een rok van bladmuziek. Echt heel gaaf. Al met al was het een heel bijzonder gebeuren, en ik ben erg dankbaar dat ik daarvoor uitgenodigd was.

Even na zessen stonden we met z'n allen weer buiten en was het unanieme besluit om ergens te gaan dineren. En zo belandden we even later bij een Japans Teppanyaki restaurant; een bij mij onbekend fenomeen, maar het idee is dus dat je een gerecht kiest wat uit meerdere verschillende kleine gangen bestaat en dat de kok dit voor je neus op een 'barbecue' gaat klaarmaken. En je eet dit natuurlijk.. met stokjes. Gelukkig had ik hier inmiddels wat oefening in gehad door de paar keer dat ik sushi had gegeten, maar salade en rijst met stokjes eten is toch wel een ander niveau. Het was een uitdaging, maar ik was niet van plan om op te geven, want dit hoorde gewoon bij de ervaring. En een ervaring dat het was. De kok was erg bedreven in zijn kookkunsten en trucjes, en het eten was echt heerlijk; vis, kip, lam, salade, alles smaakte gewoon goed - en de meterhoge vlam recht voor mijn neus bij het 'aansteken' van de bakplaat was een leuke bonus. Tegen de tijd dat de kok klaar was en we allemaal goed vol zaten, kwam ineens de realisatie dat we nog met de trein terug moesten, en die trein zou over 20 minuten gaan, wilden we niet een uur hoeven wachten. In een normaal looptempo was het station iets langer dan twintig minuten lopen, dus dit werd leuk. In sneltreinvaart (ja, haha, woordgrap) werd er afgerekend en eenmaal buiten bleek dat de wind enigszins had toegenomen. En met enigszins bedoel ik dat er enorme windvlagen waren die ons soms letterlijk opzij bliezen, maar dat mocht de pret niet drukken, dus we zetten het op een rennen in de duisternis van de avond. Stoplichten werden genegeerd, Pauls pet waaide de weg op en toen werd opa bijna aangereden tijdens zijn poging om die pet te pakken, wij waaiden bijna de weg op, en voorbijgangers keken ons aan alsof we ze niet allemaal op een rijtje hadden. Ik kon alleen maar lachen bij de gedachte aan hoe 'bijzonder' het er voor hen uit moest zien. Aan het voorfront van de bijzondere stoet rende een blondine (ik dus), gevolgd door een moeder met een kind aan de arm en een vader met het andere kind aan de arm, op de voet gevolgd door rennende ouderen. Ja, ik kon er alleen maar om lachen - mijn volle maag niet, maar die zou het ook wel overleven. We moesten opa en oma uiteindelijk achterlaten in onze strijd om de trein te halen, maar op twee minuten na hadden we hem dan ook gewoon gehaald! Die halve asthma-aanval die erna kwam, was het avontuur meer dan waard.