Magische zakdoekjes

Magie is iets magisch, iets heel bijzonders en wonderlijks. En gisteravond bleek maar weer eens hoe bijzonder magie eigenlijk is. Na het avondeten vertelde Arianwen mij namelijk dat haar vader een magische truc kon en ze stond erop dat Paul me die liet zien. Gewapend met twee papieren zakdoekjes rende ze vervolgens naar hem toe 'Daddy, daddy, do the magic trick for Elise.' Paul keek bedenkelijk naar de zakdoekjes en schudde zijn hoofd 'We're going to need different tissues for that, magic ones. These are just normal ones,' zei hij met een serieuze stem. Dus in een kleine stoet gingen we vervolgens op weg om de magische zakdoekjes te vinden, die zich toevallig in precies hetzelfde doosje bevonden en er toevallig precies hetzelfde uitzagen als de papieren zakdoekjes die Arianwen had aangesleept. Maar deze waren magisch natuurlijk. Paul nam plaats aan tafel en begon het belangrijke ritueel van stukjes zakdoek op zijn vingers plakken, terwijl Arianwen vol opwinding toekeek. 'Do it to Elise, do it to Elise' jubelde ze, op en neer springend. 'I can't promise that it'll work', antwoordde Paul terwijl hij aan de stukjes papier op zijn wijsvingers prutste om ze precies goed te krijgen, 'because that's the thing with magic. Sometimes it works, and sometimes it doesn't.' Toen het ritueel na een paar minuten geconcentreerd prutsen was voltooid, begon de echte goocheltruc. 'Two little dicky birds, sitting on a wall. One named Peter, and one named Paul,' gingen Arianwen en Paul in koor. Arianwens ogen twinkelden vol opwinding over wat er ging komen. 'Fly away Peter, fly away Paul' gingen ze verder, en weg waren de stukjes zakdoek genaamd Peter en Paul. (De Engelse variant van 'daar komen twee soldaatjes aan'). Ik moest lachen om de complete verbazing en verwondering op Arianwens gezicht. Want waar waren Peter en Paul gebleven? 'Come back Peter, come back Paul,' en daar waren ze weer. Arianwen en ik lachten, zij omdat ze geen idee had hoe haar vader dat deed en ik omdat ik juist dat zo aandoenlijk vond. 'Do it again, daddy, do it again!' jubelde ze, en daar ging het rijmpje nog een keer. Maar deze keer 'verdwenen' Peter en Paul achter Arianwens oren, en zij moest en zou ze vinden. Na met haar handen overal gezocht te hebben en haar hoofd wild geschud te hebben, keek ze naar haar vader 'They're not there!'. Paul keek haar serieus aan. 'Yes, they are', zei hij terwijl hij achter haar oren reikte en zo Peter en Paul weer tevoorschijn toverde. Arianwen snapte er niks van. 'How did you do that, daddy?! Do it again!'. 'Alright, but this time you have to pay very close attention, okay? See if you can feel them now', antwoordde Paul, en opnieuw verdwenen de dicky birds Peter en Paul achter Arianwens oren. 'I can't feel them daddy, I don't feel them!' riep Arianwen uit, terwijl ze om haar oren graaide. 'You have to feel better, because they're really there!' antwoordde Paul, quasi verbaasd. Ik keek geamuseerd toe hoe Arianwen vervolgens op haar knieën zat te headbangen om Peter en Paul achter haar oren vandaan te krijgen, en ik had het niet meer. Het was zo aandoenlijk, maar ook zo hilarisch. 'They're really not here, daddy' zei Arianwen, terwijl ze opstond en teleurgesteld terugliep naar haar vader. 'Let me have a look,' zei hij. Semi serieus ging hij in haar haren opzoek naar de zakdoek vogeltjes, die zich daar natuurlijk helemaal niet bevonden. Maar ja hoor, even later kwamen Peter en Paul weer tevoorschijn. 'But daddy, I really didn't feel them! They were not there!' riep Arianwen verbaasd en enigszins gefrustreerd, maar bovenal verwonderd, uit. 'Yes, they were! They were right here in your hair!' Arianwen snapte er nog steeds niks van en ik moest alleen maar lachen, want ik wist natuurlijk waar Peter en Paul echt waren als ze 'weg' waren. Toen was het de beurt om Arianwen om de goocheltruc te doen, maar na een aantal vergeefse pogingen om Peter en Paul weg te laten vliegen, schakelde ze haar vader weer in. 'It's not working daddy! Please teach me how to do it!' 'You have to believe Arianwen, otherwise it doesn't work' antwoordde hij, lichtelijk geamuseerd. 'I am believing daddy, I am!' riep ze uit en daar ging het rijmpje weer, maar nog steeds bleven de zakdoek vogeltjes Peter en Paul op haar vingers zitten. 'It's not working!' Ze begon gefrustreerd te raken, maar Paul was niet van plan om haar het geheimpje te verklappen. Hij zei slechts dat ze er echt in moest geloven, omdat het anders niet zou werken. Dus als het niet werkte, dan geloofde ze niet hard genoeg. Na nog een aantal mislukte pogingen die gepaard gingen met herhaaldelijk uitroepen dat ze toch echt wel geloofde, gaf Arianwen op en zocht haar toevlucht in speelgoed dat ze wel begreep. Paul en ik keken elkaar geamuseerd aan. 'I've been playing this trick on that one (Arianwen) for years now,' zei hij glimlachend 'and she still doesn't get it. But I'm not planning on telling her anytime soon.' Ik glimlachte, want dat is het ding met magische trucjes, zodra je weet hoe het werkt, is de magie ervan verdwenen en komt het nooit meer terug. Dus het is belangrijk om die oprechte verwondering over zoiets simpels te bewaken. Het is belangrijk om magie, magisch te laten.