Het is officieel: Ik ben au pair!

De wekker ging vanochtend om 6.40u. Nou ja, die zou om 6.40u zijn afgegaan, ware het niet dat ik al eerder was wakker geworden door de stem van een afscheid nemende Joanna. Joanna was de au pair voor mij en zij sloot deze ochtend haar verblijf van acht maanden met de J's. af, en luidde daarmee mijn verblijf en taken als au pair voor de komende maanden in. De afgelopen week had ze me ingewijd in mijn rol, dus inmiddels wist ik alle fijne kneepjes van het badkamer schoonmaken en foto's afstoffen, en de regels en verantwoordelijkheden die ik in acht hoorde te nemen. Hoewel ik dus goed was voorbereid, voelde ik me toch enigszins zenuwachtig toen vandaag mijn eerste officiële dag als au pair begon. Met name over het koken voor het hele gezin, want mijn voedselstandaarden als student zijnde liggen ergens ter hoogte van 'instant noodles', en ik wist dat ik daarmee niet kon aankomen zetten. Dus natuurlijk deed ik wat iedereen in die situatie zou doen, ik koos een gerecht wat ik nog nooit had gemaakt om het mezelf nog net even iets moeilijker te maken. Of misschien was het gewoon een stiekeme indekking voor als het eten nergens naar smaakte. Dan kon ik me verschuilen achter het excuus 'dat het ook nog maar de eerste keer was dat ik dit maakte'. Gelukkig bleek ik dat excuus uiteindelijk op geen enkele manier nodig te hebben, want de gevulde paprika's waren echt heerlijk, en dat vonden we allemaal. Paul heeft me er zelfs meerdere complimenten over gegeven en ze bedankten me beiden, waardoor ik me nu een stuk zelfverzekerde met een vleugje trots voel over mijn kookkunsten. 

Vandaag was een goede dag. Na het draaien van drie wassen, het op en neer rennen naar de droger in de garage beneden, het stofzuigen van het halve huis, het opmaken van een tweepersoonsbed, het ophangen van de was, het opvouwen van de was, het verhuizen van al mijn spullen, het inruimen van al die spullen, het koken, en het op de kinderen letten, ben ik toch echt wel moe, maar het was een goede dag. Paul en Meesha zijn goede mensen en ouders, en Arianwen en Lewi zijn evengoede kinderen. Ze zijn een goed tweede gezin om deel van uit te mogen maken, dus ik ben erg dankbaar. Vanochtendvroeg gaf Paul me een knuffel om me succes te wensen, wat ik zeer waardeerde en nog steeds doe; het maakte dat ik me thuisvoelde. Daarnaast heeft hij me 's middags meegenomen naar een sushibar, omdat ik hem eerder had verteld dat ik nog nooit sushi had gegeten, en dat was toch echt wel een beetje een schande (komend van een man die vijf dagen per week sushi voor lunch eet en inmiddels het hele personeel van de zaak persoonlijk kent). Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet echt om stond te springen, maar ik ben nou eenmaal dit avontuur aangegaan en dan is je comfortzone een plaats waar je zo min mogelijk tijd moet doorbrengen. Dus in plaats van eruit te stappen, ben ik eruit gesprongen: 'sushi met gebakken aal, ja, waarom ook niet.' Dus zo zaten we vanmiddag samen sushi te eten - ik enigszins worstelend met de stokjes, maar het was erg lekker! - en te praten over de Brexit. Het voelde als een hele alledaagse situatie, en toch ook heel bijzonder en avontuurlijk. En nu ik er zo op terugkijk, hoop ik dat ik nooit vergeet dat er iets wonderlijks zit in iedere situatie.